Wsparcie

Za wzór służy sama przyroda: w ogrodach azjatyckich, zwanych też dalekowschodnimi, w dużej mierze odzwierciedla się miłość do otaczającego krajobrazu. Podróżując po różnych prowincjach Chin lub Japonii stwierdza się, że tradycyjne ogrody różnią się od siebie w takim samym stopniu  jak krajobrazy, które tam się spotyka. Użyte materiały pochodzą z najbliższego otoczenia, ale za każdym razem ograniczają się do kilku wybranych. 

Wystająca skała dzięki swojej strukturze i barwie nadaje ogrodowi indywidualny urok. Przy czym prawidłowe ułożenie takich kamieni jest wielką sztuką. Mają one za zadanie naśladowanie fragmentu krajobrazu, np. pasma górskiego z jeziorem, wąwozu z wodospadem, albo kamienistego wybrzeża z widokiem na pobliską wyspę. Każdy pojedynczy kamień musi być przez mistrza znaleziony o także przez niego starannie umiejscowiony w ogrodzie. Między poszczególnymi kamieniami wytwarza się pełna napięcia relacja. Aby nadać kamieniowi stabilny wygląd i umocować go w najbardziej naturalny sposób, trzeba go zakopać w ziemi lub umieścić w zbiorniku wodnym, by tylko jego część wystawała na powierzchnię. 

Tutaj nic nie jest przypadkowe, wszystko jest przemyślane, świadomie zainscenizowane i wynikające z filozofii buddyzmu. W przeciwieństwie do naszych ogrodów przydomowych azjatycki służy przede wszystkim rozmyślaniom i medytacji. Tchnie spokojem i odzwierciedla związek człowieka z naturą. W żadnym wypadku nie jest przeznaczony do aktywnego użytkowania. Nic dziwnego, że w naszym zachodnim świecie ogrody są ostatnio bardzo modne. Ucieczka do oazy spokoju jest odpowiedzią na potrzebę ładu, harmonii i kontemplacji. Oprócz tego do założenia takiego ogrodu nie potrzeba wiele miejsca. Wystarczy jakiś cienisty dziedziniec, maleńki taras dachowy albo wąski pasek ziemi pod domem, by stać się właścicielem własnego ogrodu azjatyckiego. 

Woda jest ważnym elementem ogrodu urządzonego w tym stylu. Szumi w strumieniach i kaskadach przepływających przez górskie krajobrazy, tworzy rozległe, spokojne jeziora albo nieustannie spływa z bambusowych rur do rytualnych kamiennych kadzi. Na Dalekim Wschodzie od tysięcy lat istnienie tradycja symbolicznego przedstawiania wody w ogrodach. Wąska, wijąca się wstęga ze starannie ułożonych płaskich kamieni albo płytek łupkowych symbolizuje strumień, a charakterystyczne żwirowe płaszczyzny z falistymi liniami, które codziennie wykonywane są za pomocą grabi, symbolizują jeziora lub morza. 

Ogród azjatycki pozostaje w ścisłym związku z domem i stwarza widok tylko na wybrane punkty znajdujące się poza jego obrębem. Otaczają go kunsztownie splecione płoty z bambusa, gliniane mury, albo proste płoty z desek. Znajdujące się około 30 cm nad poziomem ogrodu tarasy są wykonane z drewna i osłonięte lekko spadzistym daszkiem. Stanowią one jedyny obszar, w którym mogą spotykać się grupy ludzi, na przykład na wspólnej kolacji. 

Rośliny tworzą biegun przeciwny i zachowują stosowną proporcję w stosunku do całego ogrodu. Kształtują ogród dzięki swojemu zielonemu ulistnieniu i podkreślają panujący w nim spokój. Przy wyborze roślin do ogrodu azjatyckiego także obowiązuje zasada: „Mniej znaczy więcej”. 

Mchy, paprocie, wiecznie zielone trawy cieniolubne, płaskie poduszki uformowane z bukszpanu, połacie z przycinanych azalii tworzą płaszczyzny zieleni z wystającymi bambusami, sosnami, drzewkiem magnolii lub wiśni ozdobnej. W tym ogrodzie wyraźnie widoczne są pory roku, ale kolorystyczne kontrasty nie są tutaj mile widziane. Tutaj kępa kwitnących w lecie irysów, tam przebarwiający się jesienią na pomarańczowo lub czerwono klon palmowy – ktoś spróbował tak minimalistycznie ograniczyć się do tego, co najistotniejsze, ten wie, jakie to trudne. 

Szczególnymi akcentami są tutaj tak jak egzotyczne rośliny aspidistra, leycesteria, święty bambus, osmantus Burkwooda, sarkokokka.

Typowe elementy:

•Kształty i linie: czyste w formie tarasy; miękkie, naturalnie wyginając e się płaszczyzny żwiru i zieleni

•Ścieżki i miejsca do siedzenia: podwyższone drewniane podesty, szary kamień i żwir

•Ogrodzenie: płoty z drewna i plecione z bambusa lub słomy ryżowej maty

•Woda: sterylny staw z grupami skał, kaskada w powiązaniu z bambusowymi rurami i granitowymi blokami

•Meble i mała architektura: ascetyczne poduszki do siedzenia, meble z ratanu albo prosta kamienna ławka, kamienna latarnia, pojedyncze lub zgrupowane po kilka głazy

•Drzewa: prześwietlone sosny, różne gatunki japońskich klonów i wiśni, piersi japoński, magnolia

•Krzewy: różanecznik, azalia, klon palmowy, leszczynowiec, oczar wirginijski, bukszpan i bambus

•Byliny: peonie, zawilec japoński, funkia, irys, paproć

•Pielęgnacja: niezbyt intensywna, koniecznie jednak częste przycinanie krzewów

•Otoczenie: raczej o wiejskim charakterze, zamknięte przestrzenie ogrodowe

•Wrażenie ogólne: powściągliwy, medytacyjny charakter, mało kwiatów, różnorodna faktura liści, bogate barwy jesienią

 U góry: Nowoczesny ogród azjatycki z typowymi skałami granitowymi, powierzchnią żwirową i taflą wody, zaprojektowany na planie siatki. 

U góry: Kamienna latarnia, która jest tradycyjnym elementem japońskiego ogrodu, ukazuje grę światła i cienia. Spokojna tafla wody sprawia wrażenie ciemnej i tajemniczej.

 

Po lewej: Ścieżką z kamiennych płyt przekracza się „morze” ze żwiru i dochodzi do herbaciarni. Całości obrazu dopełniają bambus i sosna. 

 

Witryna korzysta z plików Cookies.

Więcej na ten temat znajdziesz w Polityka Cookies