W tej fazie projektowania naszkicowane na planach formy rozpracowuje się i napełnia treścią. Pojawiają się przy tym wymuszone koniecznością zmiany, które przedstawiliśmy na naszym przykładowym planie. W pierwszej kolejności należy zająć się płaskimi elementami kompozycji ogrodu, a następnie elementami liniowymi i punktowymi.
Każdy ogród składa się z rozmaitych płaszczyzn, które pełnią różne funkcje: murowany taras przy domu służy jako miejsce do siedzenia pod gołym niebem; dróżka prowadzi do ogrodu i na przykład łączy taras z altaną. Trawnik zachęca do zabawy i gry w piłkę. W wodzie stawu odbijają się promienie zachodzącego słońca i kwiaty rosnące na brzegu. Od uznania projektanta zależy, które z tych płaszczyzn zostaną wykonane w ogrodzie i jaką treścią zapełnią się naszkicowane w projekcie formy.
Także tutaj znowu ważne jest , by zwracać uwagę na harmonijną równowagę między poszczególnymi elementami. Jeżeli na przykład do ogrodu należy duża płaszczyzna tarasu, ścianę domu powinny obrastać rośliny pnące albo taras powinien być obstawiony roślinami w pojemnikach, względnie powinien graniczyć z bujnie kwitnącą rabatą. W ten sposób są zachowane prawidłowe proporcje między kamieniem a roślinnością. Z drugiej strony ogród, którego istotą jest jego szata roślinna, potrzebuje w określonym obszarze wyłożonego kostką brukową kącika wypoczynkowego, wyraźnie zaznaczonej ścieżki albo spokojnego lustra wody w basenie. Pomocne może być także użycie przycinanych rośliny, być może o innym kolorze ulistnienia. Te elementy wprowadzają do ogrodu ład i zwłaszcza zimą nie pozwalają, by ogród wyglądał chaotycznie.
Projekt: W tej fazie projektowania kontynuuje się opracowanie szkicu, który najbardziej spodobał się właścicielowi ogrodu. Teraz ustala się położenie trawników, tarasu, kącików do siedzenia oraz basenu. Zależnie od wyrażonych życzeń i potrzeb zamiast trawnika można na przykład zaplanować dużą taflę wody.
U góry: Główną ozdobą płaszczyzny tej części ogrodu są róże. Przestrzeń jest otoczona żywopłotem
Tarasy, miejsca do siedzenia i ścieżki
Na tarasach skupia się życie w ogrodzie. Tutaj przesiadujemy z rodziną i przyjaciółmi, spożywamy posiłki, czytamy, rozmawiamy, albo po prostu rozkoszujemy się ciepłym wieczorem. Miejsce to roztacza swoją magię nawet w zimie, gdyż jego widok przypomina piękne chwile minionego lata i jednocześnie pozwala już myśleć o tym, że za kilka miesięcy znowu będziemy się rozkoszować słońcem i świeżym powietrzem. Oprócz tego dzięki takim wynalazkom jak notebook, Internet czy telefon komórkowy każdy kącik wypoczynkowy w ogrodzie bez problemu zamienia się w mini biuro, w którym często można spokojniej pracować niż w tym prawdziwym.
Miejsce do wypoczynku powinno być tak usytuowane, by o różnych porach dnia miały swój szczególny urok: kącik śniadaniowy w promieniach porannego słońca, cienisty kącik do odpoczynku w południe albo altana z widokiem na zachód słońca. Wiosną i jesienią doskonale sprawdza się miejsce osłonięte przed deszczem i wiatrem. Jedna z tych powierzchni musi spełniać wymogi gościnności: jeżeli zaproszonych jest dziesięć albo więcej osób, taras powinien być dostatecznie obszerny, by wszystkich pomieścić. Większe przyjęcia mogą odbywać się w całym ogrodzie, w wypadku taras główny może mieć mniejsze rozmiary, ponieważ w pobliżu grilla znajduje się drugi kącik do siedzenia, a na trawniku można ustawić kilka ławek i stołów do piwa.
Ścieżki w ogrodzie mogą spełniać różne funkcje. Po pierwsze z czysto praktycznych względów łączą ze sobą dwie przestrzenie i funkcje. Ścieżka do składu drewna kominkowego, kompostownika albo szopy na narzędzia musi być przecież tak samo łatwo dostępna jak wychodząca na leśną drogę brama na tyłach ogrodu albo schody do piwnicy.
Po drugie ścieżki mają zwykle zachęcić do przechadzki po ogrodzie. O każdej porze dnia i roku kuszą, by odkrywać w nim najnowsze, coraz to inne tajemnice. Podczas każdego spaceru można dostrzec coś nowego: krokusa, który wczoraj jeszcze nie kwitnął, wygrzewającą się na słońcu ważkę albo dojrzałe maliny, które można zjadać prosto z krzaka.
Przy wszelkich ścieżkach należy postawić sobie między innymi takie pytania: czy mają być one wyłożone płytami chodnikowym czy kostką brukową; czy między kamieniami będą rosły rośliny okrywowe; czy sypki materiał pokrywający ścieżki odpowiada potrzebom domowników albo czy ścieżka jest odpowiednio szeroka, by zmieściła się na niej kosiarka do trawy.
Stopnie SA potrzebne wszędzie tam, gdzie jest konieczność połączenia ze sobą różnych poziomów wysokości. Są one niewygodne, gdy z ogrodu korzysta się osoba upośledzona ruchowo, i należy z nich zrezygnować, gdy stanowią zbyt wielką barierę. Jeżeli ten problem nie istnieje, stopnie mogą być atrakcyjnym urozmaiceniem przestrzeni w ogrodzie. Drewniany pomost wygląda atrakcyjnie dopiero wtedy, gdy unosi się 10-15cm nad wodą lub nad trawnikiem, a niewielki kącik z ławką do siedzenia stanie się bardziej interesujący wizualnie, gdy zostanie umieszczony na położonej stopień wyżej płaszczyźnie. Zwłaszcza w małych ogrodach poszczególne strefy warto oddzielić od siebie co najmniej jednym stopniem. Dzięki temu ogród wygląda o wiele efektowniej i wydaje się znacznie większy.
U góry: W takim uroczym zakątku z pewnością każdy chciałby wypoczywać. Jeżeli mamy więcej gości, w ogrodzie znajdzie się dla nich dodatkowa przestrzeń.
U góry: Ścieżka z betonowych płyt prowadzi do kącika wypoczynkowego do domu. Coraz węższe odstępy między płytami sprawiają wrażenie większej niż w rzeczywistości odległości.
Pośrodku: Nieregularne płyty z kamienia stwarzają wielostronne możliwości ich ukształtowania i dobrze harmonizują z roślinami.
U dołu: Zwierzanie ogrodu takimi drewnianymi ścieżkami jest bardzo przyjemne, ale należy uważać, gdyż w cieniu drewno bywa śliskie.
Woda we wszelkich odmianach
Woda, jako jeden z najbardziej wielostronnych elementów kompozycyjnych, może pełnić w ogrodzie najróżniejsze funkcje. Zaprojektowana w najrozmaitszej postaci i zintegrowana z ogrodem w znacznym stopniu urozmaica i uatrakcyjnia jego wygląd.
W spokojnych nieruchomych taflach wody odbija się światło, a odzwierciedlający się w nich kawałek nieba rozjaśnia zacienione partie ogrodu. Ponadto nowe oblicze codziennie nadają im zjawiska pogodowe: lekka mżawka, obfita ulewa, mroźna noc albo powstające pod wpływem wiatru małe fale. Stawy, których wygląd powinien być jak najbardziej naturalny, wymagają znacznie więcej miejsca niż basen zaprojektowany przez architekta. Staw powinien być zaplanowany zawsze w najniżej położonym miejscu ogrodu albo przynajmniej na dużej płaskiej powierzchni i bujnie obsadzony roślinami bagiennymi. Istotnymi czynnikami prawidłowo funkcjonującej równowagi ekologicznej są głębokość, odsłonięta powierzchnia wody oraz jej naświetlenie. Oprócz tego staw powinien być napełniany wyłącznie wodą deszczową. Jeżeli woda ścieka do stawu z dachu, konieczne jest wbudowanie specjalnego urządzenia, które gdzie indziej odprowadzi wodę z pierwszego, po dłuższym okresie suszy, opadu deszczu.
Nawet w niewielkim ogrodzie znajdzie się miejsce na basen o kształcie geometrycznym. W postaci wąskiej osi wodnej może on tworzyć linię widokową. Podwyższone murowane brzegi basenu są dobrym miejscem do siedzenia. Basen usytuowany bezpośrednio przy domu może tworzyć swoiste połączenie między przestrzenią wewnątrz i na zewnątrz budynku.
Jako materiał izolacyjny stosuje się beton wodoszczelny albo specjalne folie hydroizolacyjne. Podstawowa zasada brzmi: im niej widoczna jest konstrukcja izolacji, tym lepiej. Rodzaj materiału użytego do budowy niecki basenu zależy od warunków ogólnych. Można ją obłożyć kamieniem naturalnym, cegłą klinkierową, płytkami ceramicznymi albo pustakami betonowymi albo wykonać z blachy ze stali szlachetnej, stali corten lub z tworzywa sztucznego.
Każda tafla wody – wszystko jedno, duża czy mała – przyciąga mnóstwo zwierząt: codziennie kąpią się w niej ptaki, ważki przesiadują na liściach irysów błotnych, w krótkim czasie zasiedlają się pływaki żółtobrzeżki, nartniki albo nawet żaby i traszki. Jeżeli chce się zarybić staw, należy zrobić to bardzo ostrożnie, ponieważ przy zbyt dużej liczbie żywych organizmów jego woda stanie się mętna.
Woda płynąca wnosi do ogrodu życie i jest niezwykle atrakcyjna nie tylko pod względem wizualnym, lecz także akustycznym. Szumiąca kaskada, która może znajdować się nawet w najmniejszym ogródku lub na tarasie dachowym , zagłusza hałas ulicy. Bulgoczące źródełko albo pluskająca fontanna stwarzają atmosferę odprężenia. Ale także niewielki strumień wody wpływający z rzeźby albo krople spadające z bambusowej rury są wystarczające, by oczarować zwierzających ogród i stworzyć w nim wyjątkową atmosferę .
Basen w ogrodzie jest dla jednych synonimem luksusu, la innych urozmaiceniem codziennego życia. Jeśli pragniemy mieć basen lub staw do pływania albo nawet jacuzzi, projekt musi uwzględniać nie tylko jego wielkość i kształt, lecz także wszelkie konieczne wymagania techniczne. Aby w basenie utrzymać jakość wody i zagwarantować jego użytkownikom trwałą przyjemność, musi on spełniać wymagania techniczne i ekologiczne. Wszystko jedno czy w ogrodzie pojawi się tylko poidełko dla ptaków, rzeźba plująca wodą, przyścienna fontanna, czy zbuduje się basen do pływania – w każdym z tych wypadków ogród nabierze życia i zyska na atrakcyjności. Przede wszystkim pod wpływem pogody powierzchnia wody zmienia swój wygląd często z minuty na minutę. Najpierw widać na niej delikatne krople kapuśniaczku, a podczas burzy lub gradobicia wzburzone fale. W zimie natomiast woda jest skuta lodem i pokryta śniegiem.
U góry: Naturalnie wyglądający i mocno obrośnięty roślinnością staw zachęca w lecie do kąpieli. Jest to wspaniałe miejsce do wypoczynku.
U góry: Wypływająca z rur z pleksiglasu woda szemrze cicho i cienką warstwą pokrywa rury. Taki widok natychmiast przykuwa uwagę.
Pośrodku: Kamyki skrywają izolację koryta sztucznego strumienia. Przystosowane do wód płynących rośliny nadają naturalny wygląd.
U dołu: Basen powinien być harmonijnie wkomponowany w ogród. W celu łatwego utrzymania czystości zaleca się utwardzone obramowanie.
